Wiem, wiem, wiem… Naprawdę wiemy, że trochę nas tu nie było. Magda „suszyła” mi głowę, że powinniśmy coś wrzucić, że nic się nie dzieje i takie tam gadanie. W sumie od września, kiedy to wrzuciliśmy coś po raz ostatni, tak września 2017. Nie dziwcie się nam ale naprawdę dużo się zadziało, działo, wydarzyło itp. W sumie jak to piszę to nie mam wyjścia i nie mogę napisać inaczej. Doba zdecydowanie wydawała się być za krótka:)

Od tego dnia jest z nami Amelia Hillar. Małe szczęście! O tym jak to jest być Tatą, jak rodzina się poukładała w nowej sytuacji mógłbym już napisać kolejną książkę. Najważniejsza informacja jest taka, że jest jeszcze lepiej niż było. Mała rośnie jak na drożdżach i trochę się śmiejemy bowiem rozwija się naprawdę szybko czego efektem są fałdki na kostkach. Jak można mieć fałdki na kostkach i nadgarstkach??? Okazuje się że można:) Najważniejsze jest to, że Amelka jest zdrowa, pięknie się rozwija, robi obroty i powoli zaczyna siadać. Minęło już ponad pół roku bo dokładnie 11.06.2018 stuknęło Amelce 187 dni. Co daje, jeśli dobrze policzyłem 6 miesięcy i 5 dni. Tak tak tak, jestem na tym etapie tatowania, że liczę każdy dzień.

No i ona Koka, Kokila, szwędaczka, spacerówka. Nasza kochana Labradorka. Lekko się postarzała, ale nadal ma tą iskrę w oku i ogonie. Trochę głośniej chrapie jak śpi ale trzyma się znakomicie.