Na co dzień pracuje z emocjami, zmianą, treningiem mentalnym. Trenuję wystąpienia, komunikację i inne rzeczy… Praca z ludźmi, dla ludzi. Okazuje się, że to, czym zajmuje się zawodowo, każdy nas ma w domu i w rodzinie. Chodzi o komunikację. 

Widok z naszej sypialni..

To będzie trochę poważniejszy tekst, ale czuję, że każda poskładana rodzina odnajdzie w tym trochę siebie. Szukałem, szukałem i znalazłem. Dlaczego i jak komunikacja wpływa na wcześniej wspomniane relacje? 

 Krzysztof – Magda, 

 Magda – Julek, 

 Krzysztof – Julek,  

 Magda, Krzysztof – Julek. 

Każda z nich jest zupełnie inna, wyjątkowa i niepowtarzalna. Co ważne, nad każdą z nich trzeba pracować osobno, bowiem każda jest cenna i potrzebna. Dzięki temu jesteśmy w stanie budować trwałe relacje rodzinne i unikać tego, co je niszczy. 

W tej fazie wszystko to, co było w pierwszej zaczyna nabierać siły i nie wiadomo dlaczego rośnie. Nie są to już błahostki, z których koniec końców wspólnie się śmialiśmy. Zaczynają nas najzwyczajniej w świecie denerwować, a nasze reakcje są coraz bardziej stanowcze. Nazywamy rzeczy po imieniu i oczekujemy wręcz natychmiastowych zmian. Zaczynają się dyskusje i walka na argumenty. Czyja racja jest ważniejsza. Pojawia się także brak docenienia.  

Tu jest już niebezpieczne. Tracimy powoli nadzieję na jakąkolwiek zmianę. Nie staramy się rozwiązywać problemów, generalizujemy wszystko na każdym możliwym poziomie. Zaczynamy wyrzucać sobie żale: „zawsze to robisz, nigdy nie można na tobie polegać, nie szanujesz mnie, nie kochasz, dlaczego zawsze tak postępujesz?” i wiele innych. Ludzie kłócą się, zapominając w trakcie całej tej burzy co ją właściwie wywołało. Uogólniamy wszystko: słowa, zachowanie, sposób bycia. Wyolbrzymiamy i zniekształcamy rzeczywistość. Dlaczego tak robimy? Być może nie znamy innego sposobu, żeby zwrócić na siebie uwagę. Często słyszę ”próbowałam/próbowałem już wszystkiego”, ale nigdy tak nie jest. Dlaczego ludzie się rozstają? Prawdopodobnie nie widzą końca tej fazy, bo przegapili poprzednie i wydaje im się, że tylko ucieczka może im pomóc. Zanim jednak podejmą taką decyzję, przechodzą do kolejnej, ostatniej już fazy. 

Nie wiem, w którym momencie dokładnie ludzie przechodzą do tej fazy i tego stanu. Wiem jedno – taka para staje się idealna w oczach innych osób. Nigdy się nie kłócą, na wszystko sobie pozwalają, nie muszą pytać się o zgodę. Żyją w dwóch różnych światach i tak naprawdę będąc razem są sami. Obojętność nie jest fajna. Nie ma czegoś takiego, jak pomóż, ufaj, kochaj… W tej fazie ludzie się zatracają. Przestają dla siebie być kochankami, przyjaciółmi, a czasem nawet znajomymi. Smutne… Być może znasz takie pary lub sam czujesz, że przechodzisz do tej fazy. Nie życzyłbym tego nikomu. To nic dobrego, jeśli z bliską osobą stajecie się dla siebie zupełnie obojętni. Można to porównać do równi pochyłej, gdzie wszystko leci na łeb na szyję.  

Proste. Jedna ze stron prędzej czy później ma tego dość i wychodzi z takiej relacji, szukając szczęścia gdzie indziej. Niesamowite jest to, że ludzie są tym często zupełnie zaskoczeni. Mówię o drugich połówkach. Jak naprawić relacje w związku czy w rodzinie? Nie rozgryzłem do końca w jaki sposób działa ta faza i wcale nie chcę próbować. Chcę pracować nad tym, żeby do niej nigdy nie dopuścić.  

W takich sytuacjach pojawia się przestrzeń na lekkie niezrozumienie. Wchodzimy w fazę pierwszą, jednak nie chcemy nigdy przejść dalej. Wszystkie nieporozumienia rozwiązujemy jeszcze na tym poziomie. I tu uwaga – to nie jest wcale proste. Upewnienie się, że rozumiem dokładnie o co chodzi Magdzie wymaga od mnie cierpliwości, otwartości i wielu innych rzeczy. Jedno wiemy na pewno – nie możemy przejść dalej. Musimy rozwiązać to w tym momencie. U nas się sprawdza.  

„Dzień dobry, kocham Cię” działa, bowiem wypowiadając te słowa chcemy, aby druga osoba to poczuła. A czuje tyko wtedy, kiedy my czujemy miłość. Dlatego mówimy sobie często „kocham Cię”. Naprawdę działa.